با زبان گندمین از بینوایی فارغم

موج را سر رشته وحدت زدریا نگسلد

جوهر من از دهان زخم گویا می شود

کاسه لبریز دریا را نمی آرد به چشم

بستر خار است بر دیوانه سختیهای عشق

همت من سر فرو نارد به مقصدهای پست

نیست چون طاوس از هر پر در آتش نعل من

آفتاب از لعل غافل نیست در زندان سنگ

در بهشت عافیت افتاده ام، تا کرده است

ازمسلمانان نمی داند اگر زاهد مرا

چون نگاه وحشیان الفت نمی دانم که چیست

مشتری بسیار دارد چون گهر شد کم بها

خاکساری بس بود صائب مرا خاک مراد