از دل گم گشته خود گر نشان می یافتم

چشم من از نقش تا بر خامه نقاش بود

می توانستم به گرد خود حصاری ساختن

رشته پرواز من تا در کف تسلیم بود

بلبلان چون برگ گل از آشیان می ریختند

روزاول کاش خود را راست می کردم چو تیر

این زمان در کعبه چون سنگ نشانم بیخبر

این زمان بیداریم خواب است، ورنه پیش ازین

ناله تنهایی من باغ را دیوانه کرد

گر نمی شد تنگ صائب خلق من ازروزگار