برگ عیش بی خزان در بینوایی یافتم

خاکساری دانه را بال و پر نشوونماست

از دو عالم قطع کردم رشته پیوند را

تا شدم چون سکه خوش نقش رو گردان زر

در شمار خلق بودم داشتم تارو به خلق

می شمارم مهد آسایش دهان شیر را

گر شود عالم به چشم خلق از بستن سیاه

تا به زانو پای من از پیروی فرسوده شد

نیست امیدم به جنت کز قبول مردمان

چون ز سنگ کودکان صائب کنم پهلوتهی