سوختم تا ره در آن زلف معنبر یافتم

می توانم از نگاهی ذره را خورشید کرد

زان به گرد خویش چون پرگار می گردم که من

سایه ارباب دولت شمع راه ظلمت است

چون غبار خاکساران را نسازم توتیا

رخنه گفتار بر من زندگی را تلخ داشت

دامن داغ جنون آسان نمی آید به دست

باغ جنت را که تنگ است آسمان بر جلوه اش

به که بردارم زلب مهر خموشی شکوه را