می شدم بیرون ز خود گر منزل می داشتم

بهترست از عقل ناقص چون جنون کامل افتاد

ای که گویی دست بر دل نه مکن بیطاقتی

دانه اشکی که دارم چون صدف در دل گره

بیقراریهای من می داشت پایان چون سپند

در گرفتاری است آزادی درین بستانسرا

دیگ بحر از احتیاج ابر می آید به جوش

گرد من بیرون نمی رفت از بیابان جنون

از دل بی حاصل خود شرمسارم جای دل

از تلاش گلشن فردوس فارغ می شدم

باده را می داشت خونم داغ از جوش نشاط

آه من صائب نمی شد سرد چون باد خزان