زهی به جوش زرشکت شراب خنده گل

به داغ سینه مجروح بلبلان چه کند

فغان که طبل رحیل خزان نداد امان

مرا که تشنه لب آن عقیق سیرابم

ترا که هست دلی گل بریز و عشرت کن

ز بیم روز جزا فارغند تنگدلان

عنان دولت بیدار داشتم روزی

لباس نغمه سرایان باغ فاخته است

چو پسته خنده خشکی به بوستان مانده است

چنین که دست و دل از کار رفته بلبل را

نه دل که غنچه پیکان زنگ بسته بود

مرا که می روم از دست بی نسیم بهار

به حیرتم که دل عندلیب چون شبنم

برون نیامده از بیضه در قفس افتاد

دودل شدند اسیران گلستان تا داد

ببین درآتش سوزنده خرمن گل را

هنوز دیده بلبل به خواب غفلت بود