ازان زمان که ترا دیده در گلستان گل

ز بیغمی دل ما پاره گردیده است

نشد که غنچه منقار ما شکفته شود

فتاده است براین دشت سایه لیلی

درآن چمن که تو برداری آستین زدهن

خیال بستر و بالین کمال بی شرمی است

ز تاب روی که خونش به جوش آمده است

گره چو گریه خونین شده است دررگ شاخ

یکی هزار شد امید اشک ریزان را

مپوش چشم چو شبنم درین چمن صائب

درآن چمن که گشاید سفینه را صائب