زلف تو نفس در جگر باد کند مشک

در هیچ سری نیست که سودای ختن نیست

تا هست سخن، زنده بود نام سخنور

در زیر فلک دل چه پر وبال گشاید؟

بیخواست جهد ازجگر سوخته اش آه

گر راه تو افتد به ختا، آهوی چین را

بیرون نتواند شدن ازکوچه آن زلف

تا گرد سر زلف دلاویز تو گردد

فارغ بود ازمنت قاصد دل خونین

در چشم غزالان ختا خواب شود خون

بهر جگر زخمی ما چرخ سیه کار

چون خامه صائب گره نافه گشاید