از گرد خط آن غنچه مستور شود خشک

شهدی که توان کرد لب خشکی ازو تر

داغی که به امید نمک چشم گشوده است

از سردی دوران چه غم آتش نفسان را؟

وقت است ز افشردن سرپنجه مژگان

خط گرد برآورد ازان روی عرقناک

گر آب شود تیشه فرهاد عجب نیست

بزمی که دراو نغمه تر پرده نشین است

پیچیدن سرپنجه من کار فلک نیست

از جوش نشاطی که زند خون شهیدان

از چوب محابا نکند شعله آتش

چون تر شود از سرکه پیشانی زهاد؟

تا حکم تو بر شیشه و پیمانه روان است