خامش نمی شوم چو جرس بادهان خشک

از سایه ام اگر چه به دولت رسند خلق

بی آب، نان خشک گلو گیر می شود

چون تیغ آبدار کند جلوه درنظر

چون ماهیان ز نعمت الوان روزگار

سر برنیاورم ز زمین روز باز خواست

آب مروت از قدح آسمان مجوی

روزی که نیست ابرتری درنظر مرا

ساقی کجاست تا در میخانه واکند

از جان پرغبار سخنهای تر مرا

چون پای قطع راه نداری ز کاهلی

چون تیغ اگر چه تشنه لبی داردم کباب

حیرت ز بس که کرد زمین گیر خلق را

نازک خیال هم ز سخن می رسد به کام

آه ندامتی است که در دل خلد چو تیر

مهمان آسمان و فضولی، چه گفتگوست

صائب شده است دام وقفس گلستان من