از ترزبانیم نشد آسوده کام خشک

زنهار تن به نام مده چون نگین، که شد

غیر از جواب خشک ندارد نتیجه ای

از ریزش است دست تو چون ابر اگر تهی

بی خال کرد زلف تو صید هزار دل

پروای مرگ نیست تهیدست را، چرا

خوبان به بوسه گر لب عشاق ترکنند

تا شعر آبدار نباشد به کس مخوان

زان لعل آبدار که می می چکد ازو