هر حلقه ز کاکل رسایش

تیزی زبان مار دارد

صد جام لبالب است درگرد

در هیچ دلی غبار نگذاشت

تا دامن حشر لاله رنگ است

کرده است دودل یکان یکان را

دیوانه بند پاره کرده است

یک گوهر دل،نسفته نگذاشت

چشمی است به خواب رفته گردون

هر شاخ گلی درین گلستان

در هیچ سری کلاه نگذاشت

بر خاک کشد ز سایه خط سرو

می برد ز آبها روانی

چون سایه نفس گسسته آید

انگشت ندامتی است خونین

بیگانه شدم زهر دو عالم

آن را که دل شکفته ای هست

بی برگ نگردد آن که چون نی

هر چند که در جهان نگنجد

عشق است شهنشهی که باشد

دریافت بهشت نقد صائب