مهر لب هزره گو پرده آهستگی است

برق فنا خنده زد خرمن پندار سوخت

رو به بیابان نهاد عقل چو موج سراب

دامن توفیق را جهد تواند گرفت

هیچ کس ازاهل هوش نیست درین انجمن

از دل روشن به خاک با خود شمعی ببر

سردی ابنای دهر گرمی از آتش ربود

صائب اگر شق کنی پرده تقلید را

عشق درآمد به دل،رفت ز سر عقل و هوش

صحبت ما حال شد قال سر خودگرفت

مغز به باد فنا رفت ز سودای عشق

خضر ره اتحاد ترک لباس خودی است

چند توان داشتن در نمد آیینه را؟

نیست به جز یک شراب درخم و مینا و جام

این شرر شوخ کرد پاره گریبان سنگ

مرهم راحت کجا داغ مرا به کند؟