بس که زند موج نور سرو روانش

قطره اشکی به روی نامه سیاهی است

خشک چو سوزن شده است از عرق شرم

شهپر سیمرغ بسته است به بازو

حلقه گردون به خاک راه فتاده است

گرچه لب غنچه سر به مهر حجاب است

چشمه خورشید را سراب شمارد

هر که به دامان آن نگار زند دست

شاهسواری که من ربوده اویم

هیچ نصیبی بغیر داغ ندارد