هر که خموش از شکایت است زبانش

وقت کسی خوش درین ریاض که باشد

دست ز خوان سپهر سفله نگه دار

زود سر سبز خود کند علف تیغ

روی تو آیینه ای بود که چو خورشید

بس که لطف اوفتاده آن تن سیمین

نقش پذیری شود زلوح دلش محو

نرم نگردد به آفتاب قیامت

آه چه سازم که نیست جز الف آه

چون صدف ازآب گوهرست لبالب

پیش کریمان غیور لب نگشاید