کز یک پیاله برد زمن صبر و عقل وهوش

امروز میکشند مرا چون سبو به دوش

آورد هرکه این دل افسرده رابه جوش

در مجلس شراب چراغی که شد خموش

از گفتگو به خرج رود مغز خود فروش

بی جوش گل مدار ز بلبل طمع خروش

شد همچو پشت آینه هرکس که پرده پوش

تا می توان شنید سخن، در سخن مکوش

ازحرف نیک وبدلب هرکس که شد خموش