چون سرو در مقام رضا پایدار باش

چون بیدلان ز سنگ ملامت متاب روی

پیش خسان به خاک مریز آبروی خویش

اخفای عیب دل سیهان از سیه دلی است

تا از نظاره گل خورشید برخوری

پیرایه قبول بود در شکست نفس

در نوش و نیش کن به حریفان موافقت

با درد صاف کن دل پرخون خویش را

ازتند باد حادثه چین بر جبین مزن

خواهی یکی هزار شود نقد هستیت

فیض گل نچیده ز چیده است بیشتر

صائب مکن ز زخم زبان تلخ روی خویش