نمک خال بود داغ تمنای ترا

بر جبین همچو گهر گرد یتیمی دارد

خضر از دامن یک عمر ابد دست نداشت

طوق هر فاخته ای حلقه ماتم می شد

دو جهان در نظرش دست نگارین گردد

که گل از شمع تو چیند، که گرفته است به بر

پر مقید به تماشای خود ای ماه مباش

ما که داریم ز دل، دیدن روی تو دریغ

مانده در عقده حیرت نفس موی شکاف

چشم صائب به کجای تو نظرباز شود؟