گر نبینیم به خلوت رخ چون ماه ترا

غیر می خوردن پنهان همه شب با اغیار

گر چه صد شیشه دل پیش تو بر سنگ زدند

برنداری به نگه دلشده ای را از خاک

نور آیینه فزون می شود از خاکستر

هر چه در خاطر من می گذرد می دانی

آن مهی یک شب و سی شب بود این مالامال

غیر افسوس نهال تو ندارد ثمری

بحر مواج بود عالم از آغوش امید

نیست ممکن که نگردد دلش از درد دو نیم