چنان افکنده است ازطاق دلها کعبه راکویش

به این عنوان غبار خط اگر برخیزد ازرویش

اگر چه مهر خاموشی به لب چون مردمک دارد

میان گوهر وآیینه صحبت در نمی گیرد

ز خون صید اطلس پوش شد صحرا و از شوخی

دلی کز تیغ سیراب تو زخمی بر جگر دارد

اگر از دل تراوش کم کند خوناب، معذورم

مکن تخم امید عالمی راروزی موران

سیه بختی به خون چون لاله غلطیده است هرجانب

به موج پیچ وتاب غیرت افتاده است چون جوهر

دل ز بالابلندان می رباید سرو نازمن

تواند کج نشستن درصف روشندلان صائب