که می ساید به ابر از بس بلندی تیغ ابرویش

مشو زنهار غافل از فریب چشم جادویش

همان دل می برد درپرده خط خال هندویش

جهانسوزی که من چشم ترحم دارم ازخویش

که با آن خیرگی خورشید لرزد برسر کویش

سراسر می رود آب خضر پیوسته درجویش

زهر مژگان زبانی می دهد چشم سخنگویش

که ظاهر گردد از خط جوهر آیینه رویش

که در مغز نسیم مصر زندانی بودبویش

خریداری که سر می پیچد از یوسف ترازویش