قدح لبریز برمی گردد ازلبهای میگونش

درآن گلشن که گردد جلوه گر شمشاد موزونش

به هر خاکی که افتد پرتو رخسار گلگونش

به ساقی احتیاجی نیست در بزم همایونش

که از پیشانی واکرده باشد بر مجنونش

کند فرهاد راممنون به عذر لنگ، گلگونش

که بی آرامی دل می برد از بزم بیرونش

که جای گرد، مجنون خیزد از دامان هامونش