به دندان خون خود می گیرم از لبهای میگونش؟

به جوش آورد خون بوسه را رخسار گلگونش

بلای آسمانی بود چشم آسمان گونش

و گرنه هرنسیمی می برد از راه بیرونش

همان خشک است مغز عاشقان از خط شبگونش

خوشا دیوانه ای کز سینه باشد بر مجنونش

که در خم جای دارد چون می نارس فلاطونش

که می چسبد چو داغ لاله بردل خال موزونش