برگ عیش من بود رنگینی افکار خویش

از فروغ عاریت دل تیره گردد بیشتر

نیست ممکن بار بر دلها ز آزادی شوم

خود فروشی پیشه من نیست چون بیمایگان

خنده بر سیل حوادث می زنم چون کبک مست

نست چون فرهاد چشم مزد ازشیرین مرا

تیغ جوهر دار من بیرون نیامد ازنیام

خواب امنی را که می جستم به صد چشم از جهان

از جنون تا حلقه اطفال را مرکز شدم

درد بستان وجود از تیره بختی چون قلم

از حیات بیوفا استادگی جستن خطاست

بادپیمایی است صائب ناله بی فریادرس