تادریغ ازچشم خود می داشتی دیدار خویش

برنمی آیی مگر با تیغ لنگردار خویش؟

گرم دارد از فروغ خود گهر بازار خویش

آسمان ازما بود سرگشته تر درکار خویش

همچو بلبل چند باشی عاشق گفتار خویش؟

گل به خون می غلطد از رنگینی دستار خویش

مگذران درخواب غفلت دولت بیدار خویش

هرکه بتواند زبان مالید بر دیوار خویش

چون گرانی می بری، باری سبک کن بارخویش

هرکه چون منصور بیرون می دهد اسرار خویش

تا کجا سر برکنم زین سیر بی پرگارخویش

مؤمن و سجاده خود، کافر و زنار خویش