چه غم از کشتن عشاق فگارست ترا؟

دیده اشک فشان ابر بهارست ترا

کوه تمکین ترا خنده کبک است فغان

تو و از کشتن عشاق ندامت، هیهات

با تو ای سرو روان، آه اسیران چه کند؟

دل صد پاره به چشم تو کجا می آید؟

خونبهایی است که بهتر ز هزاران جان است

بحر و کان در نظرت چشم ترست و لب خشک

به کدام آینه تسخیر کنم روی ترا؟

تو به این حسن به مشاطه کجاپردازی؟

گر چه خط گرد برآورد ز معموره حسن

از حجاب تو همان حلقه بیرون درست

داغداران تو از برگ خزان بیشترند

کی ز روز و شب صائب خبری هست ترا؟