ظاهر مردان به زیور گرنباشد گو مباش

رخنه های دام، فتح الباب صید بسته است

حلقه زنجیر اگر ازهم بریزد گو بریز

بی زبانی آیه رحمت بود درشان جهل

در عقیق بی نیازی هست آب صد محیط

چون صدف درپرده دل اشک باریدن خوش است

از تپیدن می توان کوتاه کرد این راه را

سایه بیدست، آه سرد اهل جرم را

خازن گنج گهر را خلق خوش دام بلاست

از گداز جسم، خون خویش خوردن غافلی است

سوده یاقوت سازد پرتو می مغز را

تخم امیدی ندارم تاکنم باران طلب

ازتماشا به ندارد حاصلی دنیای خشک

خوابگاه نرم، صائب سنگ راه رهروست