که رنگ من به زبان شکسته شد غماز

که چشم دوخته گیرد شکار خود این باز

کسی که گفت روا در دو قبله نیست نماز

که کرد حسن ترا خط نیازمند نیاز

که وقت شام بود تنگ در ادای نماز

ز آفتاب قیامت نمی رود به گداز

مرا به عشق حقیقی کشید عشق مجاز

نگشت مهر خموشی نقاب چهره راز

که آب، می شود از موج خویش سلسله ساز

که یاد می دهد از طرز حافظ شیراز