که تازیانه شوق است شعله آواز

به پیشگاه حقیقت رسم ز راه مجاز

که شیشه خانه دلها ازان رود به گداز

رسم به منزل ازین راه پرنشیب و فراز

که دل شکاف بود موجه اش چو ناخن باز

ازین خرابه وحشت فزا کنم پرواز

که بی حدی نشود قطع راه دور حجاز

غم گرانی بار وجود دور انداز

به نغمه های سبکروح ای نوا پرداز

به این فروغ مگر روی دل ببینم باز

به زاهدان چه سرایت کند ترانه و ساز؟

که مرغ با قفس آهنین کند پرواز

که هم تنور درآید به چرخ و هم خباز

خوشا دلی که به بال تپش کند پرواز

شرر به آتش سوزان چگونه گردد باز؟

دلی که پخته نگردد به شعله آواز

که از تپیدن دلهاست طبل آن شهباز

در آن حریم که صائب سخن کند آغاز