درتن خود یک هدف واراستخوان دارم هنوز

گرچه از بیماری دل رنگ بررویم نماند

چشم تابازست راه گفتگو مسدود نیست

جوش گل پرکرد جیب رخنه دیواررا

گر چه چون منقاراوقاتم به نالیدن گذشت

چون گل رعنا بهارم باخزان آمیخته است

گر به ظاهر چون شراب کهنه افتادم زجوش

گرچه برچشمم سفیدی پرده نسیان کشید

چون میان خانه بردوشان توانم سبز شد؟

گرچه صائب گرد غم از خاطرم هرگز نشست