ای هر دل از خیال تو میخانه دگر

هرمرغ پرشکسته ز فکر و خیال تو

از چشم نیم مست تو هر گوشه گیر را

از راه عقل برده برون سرو قامتت

هر رشته ای زشمع جهان سوز عارضت

از اشتیاق ذکر تو در دیده ها شده است

در بوستان ز جلوه مستانه ات شده است

هردم ز سایه طره کافر نهاد تو

غیر از دل شکسته معمار عقل نیست

بیدار هرکه راکه درین بزم یافته است

زلف تراست از دل صد چاک عاشقان

در خاک و خون تپیده تیغ ترا بود

مرغی که دانه خور شده زان خال دلفریب

صائب مرا ز نشأه سرشار عشق او