ای هرنظر خیال ترا منزل دگر

جویای عشق باش که جز دردوداغ عشق

در غیرتم زگریه که مغرورعشق راست

بیرون مرو ز خویش که آن چشم شوخ را

سیلاب اگر به خانه این غافلان فتد

گردن مکش که نیست درین باغ سرو را

برهرکه درمقام رضا قطره می زند

دل بسته ام به پرتوشمعی که هرنفس

خوش باش باغباردل وآب چشم خویش

غافل مشوزحق که کشیده است هرطرف

دل درجهان مبند که بیرون زنه سپهر

صائب به گریه کوش کن در زیر خاک نیست