ترا پر چون صدف شد گوش از سیماب در دریا

ز عادت پرده غفلت شود اسباب آگاهی

خیال یار را در دیده عاشق تماشا کن

حریم وصل را حیرانیی در پرده می باشد

به قسمت می توان برخورد از روزی، نه جمعیت

غریق عشق بر گرد سر هر قطره می گردد

چنین کز گرد عصیان تیره گردیده است جان من

چو دل شد آب، از دل سربرآرد آرزوی دل

نگردد آب تا صائب دلت از داغ نومیدی