رخ گلرنگش از مژگان خونخوارست گیراتر

زمستی گر چه نتواند گرفتن چشم او خود را

نباشد دانه را هرچند همچون دام گیرایی

اگرچه می نماید خویش رابیماردر ظاهر

خلاصی نیست هردل را که افتد درکمنداو

نباشد کبک را هرچند چون شهباز گیرایی

یکی صد می شود در پرده شب دزدراجرائت

به جرأت دررخ نورانی مه طلعتان منگر

به آسانی زجسم عنصری جان چون برون آید؟

به دام زلف حاجت نیست صیاد مراصائب