حسن دارد در سواری شوکت و شان دگر

روی شرم آلود او را دیده بان در کارنیست

من که با اسلام کار خویش یکرو کرده ام

جان رسمی زندگی را تلخ بر من کرده بود

طوق منت بر نتابد گردن آزادگان

از گریبانش برآید آفتاب بی زوال

گر چه ساقی و شراب وشیشه وساغر یکی است

گر چه هر شیرینیی دل می برد بی اختیار