حسن را در کار نبود باده ناب دگر

هرکه را بر طاق ابروی تو افتاده است چشم

صبح آگاهی شود گفتم مرا موی سفید

از کهنسالی امید سیر چشمی داشتم

این زمین شور از خود آب بر می آورد

گرچه در ظاهر ز دنیا چشم خود پوشیده ام

گفتم از دنیا بشویم دست چون دل خون شود

از مروت نیست ای ابر بهار استادگی

در حریم سینه ما فرش باشد آه سرد

گر چه در حاجت روایی کعبه طاق افتاده است

آه کز سرگشتگی آب روان عمر را

از نصیحت گوهری هر کس به گوش من کشید