کس قلم داخل نمی سازد خط استاد را

نیست از حال گرفتاران خبر آزاد را

کز خس و خارست منزل بیشتر صیاد را

چند بر دندان زنی این بیضه فولاد را

مهره موم است کوه بیستون فرهاد را

حسن در ایام خط افزون کند بیداد را

سیر گلشن می کند غمگین دل ناشاد را

شانه نتواند گشودن طره شمشاد را

از هوا گیرد هنرور سیلی استاد را

سیل در کهسار از حد می برد فریاد را

نیست معماری به از ویرانی این بنیاد را

گر فضای دل نبودی عالم ایجاد را