ره مده در خط مشکین، شانه شمشاد را

نیست ممکن یک نظر خود را تواند سیر دید

طوق منت، گردن فرمانبران را لایق است

شاد باشید ای نوآموزان که روی سخت من

زخمیان تیغ او بر یکدگر دارند رشک

چون گره تر شد، به آسانی گشودن مشکل است

ساعت سنگین نگیرد پیش سیل حادثات

پایداری نیست در آب و گل بنیاد ظلم

یک ره ای آتش به فریاد سپند من برس

امتحان کردن سپهر آهنین دل را بس است

عقل در اصلاح ما بیهوده کوشش می کند

می کند خاک بیابان عدم را توتیا