در دل ما بخت سبز بارندارد

چشم شرر در کمین سوختگان است

شیشه دلان راست بیم سنگ ملامت

عشق بود فارغ از کشاکش عشاق

هر که به مرهم گرفت رخنه دل را

درد به اندازه طبیب فرستند

برگ نشاط زمانه پنبه گوش است

سر ز گریبان برون میار که این بحر

در دل خرسند نیست حسرت دنیا

قافله شوق بی نیاز ز خضرست

چهره زرین خراج هر دو جهان است

پاره بود همچو صبح پرده رازش

هر که نگیرد کناره از همه عالم

سنبل فردوس اگر چه دیده فریب است

سوخت دل عالم از نوای تو صائب