چون رنگ می زمینا بیرون دوید باید

کرسی چه حاجت آن را کز عرش برگذشته است

سالی دو عید مارا از غم برون نیارد

گرحنظل فلک را در ساغری فشارند

آنجا که شام ماتم گیسو ز هم گشاید

با هر سیه گلیمی نازکدلان نجوشند

منشوررستگاری است طومار خودحسابان

نوش دکان هستی آمیخته است با نیش

سودای آب حیوان بیم زیان ندارد

نتوان به پای رفتن این راه را بریدن

این آن غزل که گفته است وقتی کلیم غزنین