لعل از جگر سنگ گر از تیشه برآید

هر لحظه به رنگی ز دل اندیشه برآید

بی عشق محال است دل سخت شود نرم

جایی که ز حیرت گره دل نگشاید

از دوستی تازه خطان دل نتوان کند

در سینه پر ناوک ما اشک شود خون

در کوه غم عشق خلل راه نیابد

بیرون نرود کجروی ازطینت گردون

هر نخل امیدی که نشاند دل خود کام

صائب چو به خاطر گذرد برق جمالش