رخسار جهانسوز تو بی پا و سرم کرد

امید نجات من ازان زلف به خط بود

فریاد که پیراهن نادیده یوسف

فریاد ازان نرگس مستانه که هر گاه

شد مردمک دیده من گردش افلاک

خورشید قیامت چگر تشنه لبان را

زان روز که افتاد به بالای تو چشمم

هرگز نشد از جلوه او سیر دو چشمم

از مرگ محال است شود تلخ دهانم

از روسیهی نیست سزاوار سفیدی

هر خال ز رخساره او داغ غریبی است

دانسته قدم بر سرموری ننهادم