خط از لب لعل گهرافشان تو گل کرد

چشم تو شد از گریه مستانه گهرریز

پردر پر هم بافت چو خط گرد دهانت

در شوره زمین تخم فشاند چمن آرا

هر غنچه دهانی چو زر گل به گره بست

از خون دلم شانه چو سرپنجه مرجان

از زلف شد آن طرف بناگوش نمایان

روشن گهری پرده در راز نهان است

در پرده شب جام چو خورشید کشیدن

شبهای درازی که به صحبت گذراندی

در پرده هر آن جرعه که چون ابر کشیدی

دل باز کند صحبت یاران موافق

بود از نظر خلق نهان خاک مزارم

از سینه هرکس که دل خونشده گم شد

چون غنچه به دل خرده رازی که نهفتم

از کاوش مژگان تو وا شد گره دل

از گریه شادی ز جگر شست سیاهی

یک بار کند هر ثمری گل ز لطافت

صائب چمن از زمزمه عشق تهی بود