در مشرب من صبح چه گویم چه اثر داد

از رفتن چون ندهم پشت به دیوار

شوریده نمی خواست اگر عشق جهان را

هرمورسمندی است کمر بسته درین دشت

تا هست نمی در قدح آبله دل

تا مرد گرفتار نیستان وجودست

از حسرت همدرد بجان آمده بودم

بر شعله بیتابی دل هر که سوارست

چون خرده من صرف می ناب نگردد

هر تاب که از زلف تو مشاطه برون کرد

تین آن غزل میرفصیحی است که فرمود