شد برق جهانسوز ومرا در جگر افتاد

هر چند که ملک دل ما مختصر افتاد

کز زلف مرا کار به موی کمرافتاد

گیرم که نقاب از گل روی تو برافتاد

عاشق نتواند به خیال دگر افتاد

رحم است به موری که به تنگ شکرافتاد

مسکین ز هوایی به هوایی دگر افتاد

کار دل هرکس که به آه سحر افتاد

روزی که به بالای تو ما را نظر افتاد

در سینه زبس داغ تو بر یکدگر افتاد

چشمی که چو آیینه پریشان نظر افتاد

در بحر نماند چو صدف خوش گهر افتاد