خالش خبر ز سر دهانم نمی دهد

شد بسته راه خیر به نوعی که آن دهن

هرچند شد ز حلقه خط پای در رکاب

چون خال سوخت تخم امید من وهنوز

با آن که عمر هاست پریشان اوست دل

فریاد کز سیاه دلی خط عنبرین

دست از میان زلف تو کوته نمی کنم

در زیر لب مراست سخنهای آتشین

دیگر چه واقع است که آن چشم خوابناک

هرچند چون قلم دلم از درد شد دو نیم

کی می کنم نظر به خرامش که همچو موج

صائب منم که کوه غم و درد روزگار