مجنون عنان به مردم عاقل نمی دهد

آن دل رمیده ام که درین دشت آتشین

موجی که پشت پای به بحر گهر زده است

خونم کدام روز که از شوق تیغ تو

در خاک، اهل شوق همان در ترددند

تا چند ناله در جگر ریش بشکنم

زین پیش اهل دل به سخن جان سپرده اند

زنهار حلقه بر در چرخ دنی مزن

صائب که بارها به سخن داده است جان