هر بلبلی که بوی گل از خار نشنود

آگه ز شیوه غلط انداز حسن نیست

هر خسته ای که چاشنی درد یافته است

باریک تاچو رشته نگردد خداشناس

دارد زکام هر که ز چشم سفید خویش

از خلق خویش نهفته شود عیب آدمی

آوازه سخن ز محرک شود بلند

صائب ز پوست غنچه نیاید برون چوگل