تا غنچه شکایت من وا نمی شود

صد خنده بلبل از گل تصویر وا کشید

زنگ کدورت از دل غربت پرست من

از سنگ کودکان بتراشید لوح من

خوش وقت بلبلی که تواند صفیر زد

ای عقل خشک مغز برو دردسر ببر

صائب کجا رویم، که هر جاکه می رویم