به فکر گردباد افتاد هر کس دید مجنون را

تپیدن های دل، خواهد ز هم پاشید مجنون را

فرامش کرد وحشت را چو آهو دید مجنون را

لحد از غیرتم، گهواره سان لرزید مجنون را

که می باید به پای مرغ، سر خارید مجنون را

اگر چه بارها سودای من مالید مجنون را

که ضعف و ناتوانی از نظر پوشید مجنون را

که آن حسن بسامان چون به دل گنجید مجنون را؟

به میزان خرد هم می توان سنجید مجنون را

ز استغنا اگر خواهی چنین پرسید مجنون را

که شد دیوانه هر کس در بیابان دید مجنون را

که دل در سینه می لرزد چو برگ بید مجنون را

که نتوان فرق کردن صائب از خورشید مجنون را